سریال After Life سیلی محکمی است برای انسان پسامدرن. وقتی تقلا میکنیم که همه چیز خوب است، وقتی این زندگی مصرفی را عادت کرده‌ایم، وقتی به زندگی نگاهیمنفعلانه داریم؛ یک ریکی جرویز لازم است تا محکم بخواباند زیر گوش ما تا به خودمان بیاییم که این زندگی آنقدرها هم که از دور به نظر می‌رسد دل‌رحم نیست.
سکانس به سکان و پلان به پلان این سریال دو فصلی -تا به امروز- طعم زندگی می‌دهد. البته نه از آن طعم‌ها زننده و مصنوعی که در زندگی روزمره احساسش میکنیم و میبینیم. نه، اتفاقا طعم خالص زندگی، از آنهایی که کامو و نیچه به ما شناسانده‌اند. این سریال نگاه ویژه و بکری به مسئله انسان دارد. انسان در مرکز دنیا نیست. قرار هم نیست این دنیا به کام انسان‌اش بچرخد. در واقع یک ریکی جرویز نیاز است تا این را به ما در یک کمدی سیاه به ما بفهماند، انسان موجودی سراسر تنهاست. این تنهایی با کسی پر نمیشود و با رفتن کسی هم به وجود نمی‌آید. این تنهایی ذات بشر است. حتی در وانفسای خیره شدن به سنگ قبر آدم‌ها و مرور خاطرات شیرین گذشته.
سریال After Life در همان دقیقه‌های اول فصل اولش من را درگیر خودش کرد. درگیر سادگی و بی‌پروایی افسارگسیخته‌اش. وقتی کارگردان در گفتن حقیقت با بیننده شوخی ندارد، میخواهد مشت محکمی بزند به بیننده معاصر که قربانی این سریال است. ریکی جرویز را با آن طنازی‌های گزنده مراسم‌های هالیوودی و سینمایی میشناسیم. کسی که با هیچ بنی‌بشری تعارف ندارد. از سوپراستارهای هالیوودی که دستمزدهای میلیون دلاری میگیرند تا وقایع تاریخی مثل هولوکاست، چیزی نیست که از دم تیغ این هنرمند به سلامت گذشته باشد. در این سریال دو فصلی هم ریکی جرویز همان است، گزنده، گستاخ و بی‌تعارف. قرار است در این دوازده قسمت به شما بدوبیراه بگوید و محکم به صورت‌تان سیلی بزند، تا شاید زندگی را آنطور که هست ببینیم.
دیدن این سریال، چیزی نیست که بشود به همه پیشنهاد کرد. اگر دنبال خودآزاری و غم خودخواسته و نوعی مازوخیسم افراطی هستید، قطعا سریال After Life گزینه مطلوب برای شماست.
زندگی ,سریال ,ریکی ,جرویز ,انسان ,هم ,ریکی جرویز ,این سریال ,به ما ,سریال after ,که از
درباره این سایت