این روزها وقتی به پادکست‌های مختلف فارسی سر می‌زنم، مبنای اصلی شکل دادن این محتوای صوتی با افتخار از سوی راوی، یک مقاله انگلیسی زبان عنوان می‌شود که گویی اگر زبانم لال سواد مکتبی نداشته باشیم برای دانستن زبان فرنگی، فقط و فقط این پادکست‌ها هستند که شاهراه انتقال علوم خواهند بود.

بدعت عجیبی بین پادکست‌سازهای جوان گذاشته شده است. اینکه قصد کنید محتوای صوتی بسازید، حتماً یک منبع انگلیسی‌زبان (نه زبان دیگری) انتخاب کنید، وقتتان را صرف ترجمه و ویراستاری آن بکنید و در نهایت با گوشی همراه یا یک میکروفن آن را قصه‌وار و با لحن عامیانه روایت کنید. ملغمه همه این‌ها برآیندش می‌شود؛ پادکست فارسی(ایرانی). حالا کمی بیایید با خودمان رو راست‌تر باشیم؛ چرا هر محتوای نوشتاری ارزش پادکست شدن ندارد؟

قطعاً رسانه‌های بزرگ دنیا و همینطور مجله‌ها و وبسایت‌های آنلاین زیرمجموعه‌شان، قبل از اینکه مدیوم پادکست و محتوای صوتی به ایران وارد شود، با این پدیده آشنا بوده‌اند و شاید هم تا به امروز تولید محتوای صوتی هم انجام داده‌اند. ولی پرسش مهم این است، که آیا آنها عقل‌شان نرسیده مقاله‌ای که نویسنده با زحمت و مشقت و همچنین مطالعه و کار میدانی فراوان تهیه کرده و به رشته تحریر درآورده را قبل از چاپ (Print) یا حتی به جای چاپ، روخوانی و پادکست کنند؟ خب، قطعاً به فکرشان رسیده و حتی خیلی هم آزمون و خطا کرده‌اند و امتحانش را پس داده‌اند. ولی چرا مجله‌های بزرگ دنیا، رومه‌هایی که قدمت چند ده ساله دارند و یا رسانه‌های قدرتمند و غول دنیا، هر مطلبی را تبدیل به صوت نمی‌کنند؟

راه‌های انتقال محتوا در بین موجود خردمند، تنها به شنیدن خلاصه نشده است. قطعاً بعد از اختراع خط و فنون نوشتاری و همینطور کشف کاغذ، نوشتار و کتاب اختراع شدند. یعنی بشر تمایل داشته برای مدتی هم که شده صدای ثانویه اطرافش را قطع کند و به صورت انفرادی به خواندن و مطالعه مشغول گردد و از صدای درونی خودش برای فهماندن و فهمیدن عصاره مطلبی که می‌خواند استفاده کند. انسان همواره و در طول روز در حال گفتگو و شنیدن است. این روزها رسانه نوظهوری وارد جامعه ایرانی شده و با زحمتی محدود به چند کلیک می‌شود به هزاران نفرساعت محتوای صوتی دسترسی داشت. ولی این چارچوب جدید آیا نظارتی هم دارد؟ افرادی که دغدغه یا تفریح تولید محتوای صوتی به نام پادکست را متقبل شده‌اند چقدر نسبت به این کاری که انجام می‌دهند متعهدند؟

اگر مشاهده کلی از وضعیت موجود این رسانه نوپا در جامعه فارسی زبان داشته باشیم، اکثر قریب به اتفاق تولیدات از منابع نوشتاری انگلیسی زبان هستند؛ یعنی به صورت واضح ترجمه محض. سوال اینجاست، چرا؟ چرا یک نفر باید بنشیند و یک متن درست و حسابی چفت و بسط دار تحقیق شده و با هدف را ترجمه کند و در قالب پادکست روایتش کند؟ این چرا» مدت‌هاست -از وقتی که این رسانه شکل گرفته- بی‌جواب مانده! سازنده محتوای صوتی -اکراه دارم از لفظ میزبان یا سازنده پادکست استفاده کنم- با رجوع به این سوال می‌تواند تکلیفش را در ابتدا با خودش و بعد با شنونده مشخص کند. آیا صرفاً می‌خواهد راوی یک متن استاندارد باشد چون شنونده حوصله خواندن ندارد؟ یا می‌خواهد تمرین کند و در آینده خودش هم سراغ کار تألیفی و تحقیقی برود؟ یا نه، صرفاً می‌خواهد کاری کرده باشد که احساس بی‌مصرفی نداشته باشد؟

ناگفته روشن است که وقتی یک فرد تمایل دارد تا از سفره پهن شده، لقمه‌ای بردارد، دیگر به فکر تهیه مواد اولیه تشکیل دهنده هرکدام از غذاهای روی سفره یا حتی مشکلات پخت و پز و مهمتر اقتصادی و زمانبر بودن تهیه آن نخواهد افتاد. این جمله، تقریباً یک نقد اجتماعی است نسبت به جامعه ایرانی، نه صرفاً پادکست‌ساز‌هایی که در آن زیست می‌کنند. ما ایرانی‌ها دوست داریم دو لپی لقمه دیگران را از دستشان دربیاوریم با چاشنی نمک و فلفل و ادویه‌های مختلف به خورد خودمان دهیم. ما معمولاً برای تولید هیچ چیزی تلاش نمی‌کنیم. پراید را از کره جنوبی وارد می‌کنیم، موتورش را درمی‌آوریم، می‌گذاریم در دهان تیبا! با این کار قطعاً یک محصول جدید خلق کرده‌ایم ولی با تلاش سالیانه مهندسان غیرخودی. عاقبتش چه؟ آیا آنقدر سواد آکادمیک و تجربی خود را بالا برده‌ایم که بتوانیم بعد از ۲۰ سال یک محصول نزدیک به پراید بسازیم؟ قطعاً خیر. چرا؟ چون وقتی پراید هست، راحت می‌توانیم آنرا در رنگ‌ها و نام‌های مختلف به خورد مردم بدهیم؛ نسیم، ۱۱۱، ۱۳۱، ۱۳۲، ۱۴۱ و حتی ۱۵۱. که این آخری واقعاً نوبری است برای خود؛ نهایت خلاقیت!

تقریباً بعد از مقدمه این نوشتار، پنج پاراگراف نوشتم که انتهای همه آنها با علامات پرسشی و تعجب به اتمام رسید. حکایت همین است؛ ما زیاد پرسش نمی‌کنیم و مهمتر سراغ جواب دادن هیچ سوالی هم نمی‌رویم! ما -ایرانی‌ها- عادت کرده‌ایم با یک علامت تعجب (!) حیرت کنیم و از کنار پرسش‌ها بگذریم؛ بدون اینکه لحظه‌ای به اهمیت جوابی که هنوز شکل نگرفته اندیشیده باشیم.

یادداشت مرتبط: پادکست به مثابه جانک فود

وقتی BioWare نسخه ناگهانی پروژه Mass Effect: Andromeda را در سال ۲۰۱۷ معرفی کرد، همه دوست داران این سری انتظار داشتند با یک اثر هیجان انگیز و پیشرو نسبت به سه سری قبلی این فرنچایز مواجه شوند. پروژه‌ای جاه طلبانه از شرکت Electronic Arts و شخص مک والترز کارگردان این عنوان جدید، که باعث شده بود ناشر بازی دست به یک قمار بزرگ بزند. داستان بازی Andromeda در سال ۲۱۸۵ بین دو زمان داستانی سری دوم و سوم اتفاق می‌افتاد و قرار بود حفره‌های داستانی را برای بازیکنان بازگو کند.

وقتی این بازی عرضه شد و در کمترین زمان ممکن به یک شکست برای EA و BioWare تبدیل گشت، کمتر کسی فکر می‌کرد این استودیوی بازیسازی بتواند دوباره قد علم کند و سر پا بایستد. بازی Anthem برای اولین بار در رویداد E3 سال ۲۰۱۴ معرفی شده بود ولی با شکست تجاری Andromeda کمتر کسی به سرانجام رسیدن این عنوان جدید امیدوار بود. بالاخره در سال ۲۰۱۷ این بازی به صورت کامل معرفی و در کنفرانس‌های سه غول مهم عرصه بازی ظاهر گشت. کمپانی EA در پیش کنفرانس خود به معرفی آن پرداخت و گیم پلی بازی هم در کنفرانس Microsoft و روز بعدش در کنفرانس XBOX پخش شد. همه علاقه‌مندان BioWare با دیدن این تصاویر و گیم پلی بازی خودشان را برای رویارویی با یک اتفاق هیجان انگیز آماده می‌کردند.

روز اول فوریه ۲۰۱۹ اولین نسخه دموی آزاد قابل بازی Anthem منتشر شد. من هم به خاطر علاقه‌ای که به عنوان Mass Effect و استودیوی سازنده‌اش داشتم این دموی قابل بازی را تجربه کردم. چند نکته مثبت و منفی در رابطه با این دموی کوتاه نظرم را جلب کرد که تصمیم گرفتم آن را با شما به اشتراک بگذارم.

اولین نکته‌ای که بعد از اجرای دمو با آن مواجه شدم، سرعت کم اتصال به سرورهای بازی بود. در تلاش اول بازی به سختی به سرور متصل شد یا بهتر بگویم اصلا نشد. مجبور شدم اینترنت را تغییر دهم و بعد دوباره بازی را اجرا کنم. مشکل بعدی که به نظرم خیلی‌ها را برای انجام Anthem دلسرد کرده، صفحه‌های بارگذاری طولانی بازی است. نه اینکه لودینگ‌ها طولانی باشد، تعداد آنها برای یک نسخه دمو زیاد بود. نکته مهم بعدی در تقابل با دشمنان و مکانیسم جنگی بازی، هوش پایین دشمنان بود. حتی در درجه سختی بالا هم حرکات بعضی از این دشمنان گیج کننده و نامفهوم به نظر می‌رسید. ولی گمان می‌کنم برای نسخه نهایی این ایرادات گرفته خواهد شد چون با این هوش مصنوعی نمی‌شود به سراغ باس‌های بازی رفت. یک اتفاق منفی که در شروع بازی و در حالت Pilot به نظرم آمد، افت فریم قبل از سوار شدن به Javeline بود. وقتی با شخصیت انتخاب شده در شهر می‌گردیم، افت فریم کاملا بازیکن را نا امید می‌کند. نکته منفی دیگر که برای من خیلی عجیب بود، بالانس نبودن قدرت اسلحه‌هاست. خیلی عجیب است که با وجود تنوع بالا در انتخاب سلاح‌های مختلف ولی قدرت خیلی از آنها نسبت به معیار فرضی در بازی، بالانس نیست. قدرت تخریب سلاح با میزان مهمات و برد سلاح ناهمگونی عجیبی با هم دارند. این ناهمگونی در انتخاب کردن و بستن یک Load-Out قوی بازیکن را با مشکل مواجه می‌کند.

حالا کمی هم به نکات مثبت بازی اشاره کنم. غافلگیر کننده‌ترین عنصر Anthem گیم پلی روان است. هدایت Javeline در هنگام پرواز واقعا چشم نواز و دوست داشتنی است. ولی نکته مقابل آن هم هدایت خیلی کند و نا امید کننده روی زمین است. امتیاز مثبت بازی به نظر من فقط گرافیک بصری آن است. استفاده از موتور گرافیکی Frostbite 3 و استفاده بهینه از قدرت پردازشی این موتور محبوب Electronic Arts باعث بوجود آمدن صحنه‌های زیبا و متحیرکننده در بازی شده است. Anthem در نسخه نهایی دارای یک نقشه بازی بسیار وسیع و گسترده است و می‌توان به نقاط مختلف آن سر زد و با گرافیک و جغرافیای بسیار زیبای آن سرمست شد. اتمسفر بازی و مخلوقاتی که به نسبت آن سیاره و جغرافیا خلق شده‌اند و مخصوصاً باس‌های متناسب و پیچیده از دید شخصیت‌پردازی هم می‌تواند به جذابیت بصری این عنوان اضافه کند. نکته مثبت دیگر این دمو تنوع سلاح و مهم‌تر امکان شخصی‌سازی Javeline است. Javeline همان لباس مخصوص بازیکن است که قبل از انجام ماموریت آن را به تن می‌کند و می‌تواند با پیش رفتن در بازی، امکانات و امتیازات کاربردی زیادی را به این وسیله اضافه کند و در ادامه بازی از آنها بهره ببرد. یکی از نکات بسیار مثبت در بازی سیستم هدفگیری شناور و متناسب با همین لباس یا Javeline است. می‌توان در آسمان و حین پرواز، در روی زمین و در نبرد با دشمنان و حتی در زیر آب و حین شنا کردن، سیستم نشانه گذاری و هدفگیری را به خوبی کنترل کرد.

در انتها و جمع بندی دموی بازی Anthem باید اشاره کنم که اول می‌توانید چند دقیقه از گیم پلی بازی را که من انجام دادم در ویدئو بالا مشاهده کنید و دوم اینکه اگر، تکرار می‌کنم، اگر بعد از تجربه ۳۰ تا ۴۰ ساعته بازی و انتشار محتوای جدید برای آن، بازیکن احساس تکرار و خستگی نکند، بدون شک عنوان Anthem بعد از حدود ۵ سال از معرفی آن، می‌تواند به یکی از مورد انتظارترین و حتی مهم‌ترین بازی‌های نسل هشتم کنسول‌های بازی تبدیل شود. عنوانی که شاید بتواند بعد از شکست Mass Effect: Andromeda دوباره استودیوی دوست داشتنی BioWare را آماده پرتاب به قله پیروزی کند و به همراه یار قدیمی این استودیو یعنی Electronic Arts آواز پیروزی سر دهد.

در یک جمله اگر این یادداشت را تمام کنم، باید بگویم؛ حال کردم و لذت بردم! شما هم تجربه‌اش کنید.

از اولین روزی که تصمیم گرفتم شروع به تولید محتوای صوتی -پادکست- کنم تقریباً ۴-۵ ماهی می‌گذرد. قبل‌ترها زمانیکه هنوز پادکست فارسی مطرح نشده بود فایل‌هایی به دستمان می‌رسید به اسم رادیو» که از شنیدنشان حال به حال می‌شدیم. از رادیو روغن حبه انگور تا رادیو چهرازی. حتی خود من هم درگیر همین موج بودم و در بین سال‌های ۸۶ تا ۹۰ فایل‌های صوتی ساختم به اسم رادیو ماهی». همه آن تجربه‌ کردن‌ها باعث شد گوشهای‌مان تربیت شود برای شنیدن محتوای صوتی و زمان بگذرد و برسیم به دوران پادکست‌های فارسی. برای من شنیدن پادکست فارسی از سال گذشته کلید خورد و با چنل بی آشنا شدم. داستان‌گویی وجهه درونی هر انسانی هست و از گفتن و شنیدن داستان لذت می‌برد. پس من هم ناخواسته جذب همین شدم -صادقانه اگر بگویم، چون گزینه دیگری هم نبود- ولی با گذشت روزها ریشه پادکست‌سازی فارسی عمیق‌تر شد و مصادیق بیشتری با محتوای مختلف فارسی تولید شدند. امروز که دارم این یادداشت رو می‌نویسم شاید بیشتر از ۳۰۰ - ۴۰۰ پادکست فارسی به شکل فعال و نیمه فعال وجود دارند. ولی قصد من معرفی یا پرداختن به آنها نیست و صرفاً مشاهده‌ای هست که در این مدت با آن مواجه شدم.

وقتی از لذت داشتن این نعمت -پادکست فارسی- عبور کنیم و کمی دقیق‌تر به ماهیت اشتراک محتوا برسیم می‌توانیم به شکل دقیقی نسبت به شناخت و تعامل با آن پدیده بپردازیم. ازینجا شاید کمی قلمم تند شود ولی سعی می‌کنم بدون غرض و صرفاً از دید منطقی نظراتم را بیان کنم.

تولید و ارائه هر چیزی -فارغ از نوع و طبقه بندی آن- نیاز به یک چهارچوب و تخصص دارد. وقتی در اپلیکیشن‌ها مختلف پادکستی می‌گردیم و با محتوای صوتی گوناگونی روبرو می‌شویم، اولین سوالی که پیش می‌آید این است که؛ چرا باید مخاطب و شنونده این پادکست باشم؟ -یا لااقل من نوعی این سوال را از خودم می‌پرسم- در ماه‌ها و روزهای اخیر، تجربه‌های شنیداری از انواع مختلف پادکست‌ها داشتم که باعث شد کمی بیشتر روی موضوع آنها، میزبان پادکست، لحن راوی و همینطور مخاطب‌های‌شان دقیق شوم. وقتی به پادکست‌های انگلیسی‌زبان نگاه می‌کنیم، چند طبقه بندی مشخص را برای تولیدشان می‌بینیم. بعضی‌ها گفتگو محور -تاک شو- هستند، بعضی‌ها روایتِ اتفاق می‌کنند، بعضی‌ها خبری-مستند هستند، ولی همگی آنها در محاط با تخصص میزبان پادکست‌اند. من در پادکست‌های انگلیسی‌زبان، سراغ ندارم که میزبانی بیاید و چند منبع اینترنتی یا مکتوب غیر انگلیسی معرفی کند و بگوید محتوای پادکست ما ترجمه اینهاست. اساساً راوی و میزبان پادکست انگلیسی خودش را مبرا از تخصص نمی‌داند و همین تخصص -یا علاقه شدید- باعث ایجاد دغدغه تولید محتوای جدید در آن فرد می‌شود.

برای مثال سارا یگ و فوبی جاج که میزبان پادکست‌های Serial و Criminal هستند به هیچ وجه از منابع -به طور مثال- آنگولایی برای پیدا کردن موضوع و بیان آنها استفاده نمی‌کنند. چرا؟ چون هر دوی این راوی‌ها تخصصشان خبرنگاری است و از سر دغدغه این دو پادکست را با منابع دست اول خودشان تهیه می‌کنند. به دنبال سوژه‌ها می‌روند و محتوای تاثیرگذار و بکر تولید می‌کنند. یا مثلاً پادکست Forex Q-A هیچوقت منبعش ترجمه کتاب یا روخوانی از منبع غیر نیست. وی‌پی -اسم مستعار میزبان این پادکست- در این پادکست سعی می‌کند تجربه خودش را به صورت مستقیم با شنونده‌ها بر اساس تجربه خودش از بازار بورس و رویداد فارکس به اشتراک بگذارد. یا پادکست IFTV صرفاً محلی برای بیان خبرها و تیترهای روز فوتبالی نیست یا در آن گوینده‌ها، مقاله و مانیفست جهت‌دار نسبت به یک موضوع فوتبالی/اجتماعی نمی‌خوانند. ۴-۵ نفر دیوانه فوتبال دور هم جمع شده‌اند تا درباره عشق خودشان نسبت به فوتبال ایتالیا حرف بزنند و از تیم‌های محبوبشان طرفداری کنند. مثال برای این مدل پادکست‌ها خیلی خیلی زیاد هست. یا نوع دیگر تولید محتوا، سریال‌های پادکستی هستند. سریال‌های صوتی که مانند سریال‌های تلویزیونی بازیگر دارند و طبق سناریو ساخته و پردازش می‌شوند. مثلا سریال Wolverine: The Long Night یا Homecoming که توسط نویسنده/ها نوشته شده‌اند و بصورت اوریجینال هستند و صرفاً کپی یا ترجمه از روی کتاب یا نمایشنامه‌ خاصی تولید نشده‌اند.

ولی وقتی به پادکست‌های فارسی مراجعه می‌کنیم، با پدیده‌های عجیبی روبرو می‌شویم. با راوی و میزبان‌هایی که در همان معرفی پادکست ادعا می‌کنند که تخصصی در زمینه‌ای که تولید می‌کنند ندارند و صرفا به عنوان طرفدار رو به تولید پادکست آورده‌اند. یا آنچنان خودشان را الیت فرض می‌کنند که رو به صدور مانیفست‌های اجتماعی می‌آورند. اگر به محتوای این نوع پادکست‌ها رجوع کنیم، اکثر قریب به اتفاق آنها ترجمه از منابع غیر بومی هستند و عملاً کاری که می‌کنند روخوانی یک متن ترجمه/ویراست شده است. این عدم داشتن و قبول کردن تخصص نه تنها در پادکست‌سازی بلکه در کل جامعه ما هم وجود دارد. وقتی کسی در ابتدای حرفی که میخواهد بزند، ادعا می‌کند که تخصصی ندارد و صرفاً از روی علاقه می‌خواهد چیزی بگوید، در واقع، خودش را از قضاوت و مهم‌تر نقد مبرا می‌کند. آنقدر به موضوعات عمومی و غیر تخصصی می‌پردازد که مخاطب عام پیدا می‌کند و همین عام‌پنداری باعث پدیده Overgeneraliztion هم در سازنده و هم در مخاطب می‌شود.

پدیده Overgeneraliztion یا تعمیم افراطی باعث می‌شود مخاطب، محتوا و تولیدی که اصلا مهم نیست و تخصصی پشتش ندارد را به عنوان مرجع انتخاب کند و تولید کننده هم در مواجهه با این پدیده دچار خود برتر پنداری و در مرحله بعدی خود مرجع پنداری می‌شود.

وقتی نهایت تلاش ما چندتا کلیک برای دانلود مقاله یا کتاب، بعد چند ساعت برای ترجمه و ویرایش و بعد ضبط و نشر آن محتوا هست، چطور انتظار داریم چیزی که منتشر می‌کنیم تاثیرگذار و ماندگار باشد؟ آیا غیر از این هست که پرداختن به موضوعات عمومی، سطحی و ساده که عموم مردم در همین فضای مجازی به دنبالش هستند باعث می‌شود آنها را به سمت خودمان بکشیم، بدون اینکه به آنها آگاهی و علمی را منتقل کرده باشیم؟ آیا رسالت پادکست‌ساز، ترجمه و روخوانی و جهت دادن به مخاطب است؟ چه کسی به پادکست‌ساز این رسالت را داده که با چند ده یا چند صد هزار شنونده، حالا به مقام پیشوا و معین برسد و شنونده‌هایش را راهبری کند؟ یک اصلِ نوشتن می‌گوید، ده تا کتاب بخوانید تا بتوانید ۱۰۰۰ کلمه بنویسید، ولی آیا در همین مدیوم پادکست، ما ده تا پادکست خوب مرجع گوش داده‌ایم تا بتوانیم ۱۰۰۰ ثانیه محتوا تولید کنیم؟ اگه صادقانه بگویم، اصلا میتوانیم به چیزی که تا به حال تولید شده اسم پادکست» را بدهیم؟ آیا هر فایل صوتی و هر علاقه‌مندی، صلاحیت نشر و بیان ادعاهای خودش را دارد، در صورتی که گذرگاه نقد را بسته است؟ نقد نه از طرف مخاطب، بلکه از سوی متخصصانی که سالها عمر خودشان را روی موضوعی گذاشته‌اند که یک فرد -صرفاً علاقه مند- با ترجمه یا خواندن یک کتاب به خودش جرأت اظهار نظر در مورد آن موضوع را بدهد؟ آیا این روزها پادکست فارسی تبدیل به یک جانک فود برای مخاطبانش نشده است؟ محتوایی که خیلی دم دستی و همه پسند هستند ولی فایده‌ای هم برای شنونده ندارند، جز ی لحظه‌ای و ترشح دوپامین و آدرنالین؟

خلاصه اینکه اگر باب نقد برای محتوای فارسی پادکست‌ها باز باشد، افرادی هستند که به صورت کاملا جدی به محتوای تولید شده بتازند و انتقاد کنند. پنهان شدن پشت اعداد و تعداد شنونده‌ها، هیچوقت به کسی مرجعیت و صلاحیت بیان چیزی را که تخصصی در آن ندارد نداده و نخواهد داد.

قطعاً این گفتمان ادامه دارد.

پیکی بلایندرز سریالی بود که متر من از انتخاب، دیدنو قضاوت در مورد سریال تلویزیونی را تغییر داد. استیون نایت خالق این مجموعه بدون شکیکی از ماندگارترین آثار تلویزیونی بریتانیا و شاید جهان را خلق و درگیر شدن در لابه‌لاو گوشه کنار اتفاقات رخ داده در انگلستان دهه ۱۹۲۰ را برای ما ممکن کرده است. دار ودسته پیکی بلایندرز که از کوچه پس کوچه‌های شهر صنعتی بیرمنگام رشد می‌کنند، بزرگ می‌شوند،در تصمیم سازی‌های اجتماعی و گاهاً ی در کنار بزرگانی مانند وینستون چرچیل و دوک‌هایشوروی و نماینده‌های مذهبی نقش بازی می‌کنند. تامی شلبی، برای ما یک از گور برگشتهاست. سربازی که در میدان‌های جنگ جهانی حفر کننده تونل‌های زیرزمینی بوده تا سربازانبریتانیایی را نجات دهد، حالا در خیابان‌های بیرمنگام در حال کندن خندق‌هایی هست کهاز آسیب رسیدن به خانواده‌ش جلوگیری کند. تامس نه به عنوان سردسته بلایندرزها، که بهعنوان پدرخوانده‌ای در کنار خانواده سعی می‌کنه همه این اعضای شکسته شده را کنار همنگه دارد. تجارت شلبی‌ها در کنار خانواده‌های قدرتمندی مثل سابینی ایتالیایی‌الاصلو سالومونز یهودی، در معرض خطر قرار می‌گیرد ولی این تامی هست که با فداکاری، دوبارهخانواده را سر پا نگه می‌دارد. مردی که حالا در قامت یک پدر نگران چار، تنها پسرشهم هست. این مرد سخت، جان کندن را به ما یاد می‌دهد!

اما نقطه عطف سریال در فصل چهارم است. زمانی که لوکاچنگرتا به خون‌خواهی پدر نیویورک را رها می‌کند و دوباره به بیرمنگام برمی‌گردد. نشانه‌هایگنگستری و مافیایی سیسیلی خانواده چنگرتا یکی از پر التهاب‌ترین اتفاقات سریال در فصلچهارم است. در کل، ماهیت و درون مایه داستانی، حراست از میراث پدر است؛ چه برای تامیشلبی که خود حالا پدرخوانده پیکی بلایندرز شده، و چه لوکا چنگرتا که با درآمیختن فرهنگایتالیایی و امریکایی، یک ابرشخصیت در قاموس پدرخوانده را بازتولید کرده است. این‌بارهر دو نفر تلاش می‌کنند از میراث پدر دفاع کنند. این‌بار فقط گلوله است که حکم می‌کند.

• وقتی از سرشت انسانی حرف می‌زنیم، منظورمان چیست؟
• وقتی از پرورش این سرشت یا فطرت حرف می‌زنیم چطور؟
• آیا سرشت انسانی قابلیت پرورش دارد؟





ویکی‌پدیای فارسی در توضیح Tabula Rasa یا همان لوحِ سفید نوشته است؛  لوح سفید یا تابولا رازا به ایده معرفت شناختیای اشاره دارد که افراد بدون محتوای ذهنی متولد می‌شوند و بنابراین تمام دانش از تجربه یا ادراک حاصل می‌شود. طرفداران تابولا رازا به‌طور کلی با اصول نظریه فطرت که معتقد است که ذهن متولد شده دارای دانش معین است مخالف هستند. به‌طور کلی، طرفداران تئوری تابولا رازا به سمت پرورش» از مباحثهٔ سرشت و پرورش گرایش دارند، زمانی که به جنبه‌های شخصیتی، رفتار اجتماعی و عاطفی، دانش و عقل می‌پردازد.


به زودی در مورد این مفهوم فلسفی و شناختی مطالبی را در وبلاگ قرار میدم تا با این مفهوم و تاثیرپذیری و تاثیرگذاری اون هم آشنا بشیم. این گزاره تاثیر زیادی رو بر تفکر خیل عظیمی از دانشمندان گذاشته که حتماً در موردش حرف می‌زنیم.

یک.

از کنار خیابان می‌گذشتم. نسیم خنکی که از سمت دریا به صورت می‌خورد هوش از سرم برده بود. سرم را که بلند کردم دیدم دقیقاً روبروی من در آنطرف خیابان یک ساختمان چند طبقه به رنگ قهوه‌ای خودنمایی می‌کند. کمی که دقیق شدم دیدم تمامی پنجره‌های آن را از داخل به شکل سیمانی مسدود کرده‌اند. شب بود. چشمانم درست نمی‌دید ولی آنقدی عجیب بود که توجهم را به خودش جلب کرد. دقیقاً روبروی سفارت فرانسه بود. ساختمان سفارت دقیقا در سمت ساحل بود. یک ساختمان خیلی شکیل در یک کوچه بن بست که همیشه دو نگهبان ابتدای کوچه می‌ایستادند. از مقابل سفارت می‌شد نمای کلی این ساختمان عجیب را دید. هر چقدر دقت کردم متوجه نشدم در ورودی آن ساختان عجیب از کجاست. نورپردازی خاصی داشت. نور از پایین به بالا می‌زد و عظمت ساختمان را بیشتر نمایان می‌کرد. همینطور با چشمانم داشتم طبقه به طبقه ساختمان را بالا می‌آمدم تا اینکه رسیدم به بالاترین نقطه آن. دوستم مهرشاد تلنگری به من زد و گفت:

- نمیای من برم! دیر کردیم بدو! این وقت شب ماشینم گیرمون نمیاد باید زود برگردیم خوابگاه!‌ من فردا ارائه دارم و هنوز کارامو تموم نکردم!

- مهرشاد اینجارو ببین! باورم نمیشه! ببین چقدر بزرگه این ساختمون.

- آره پسر! اون بالا رو ببین!

- آخ آخ! دیدی گفتم این ساختمون کمی مورد داره! بفرما تحویل بگیر!

- چیه این؟ چقدر این لوگوشون آشناست. نکنه .‌؟

- آره خودشه!

- ااااااا . نمردیم و از نزدیک دیدیم!

- پسر باورم نمیشه! یعنی نمیذارن بریم از جلو ببینیم؟ عع . راستی اینا رو . بیچاره سربازا باید تا صب جلو سفارت کشیک بدنا!

- ?Hi Mister! How are you

- عع مهرشاد سربسرشون نذار! گیر میدن بهمونا!

- باشه حالا .

- بریم دیگه! منم مامانم تنهاست زود برسم هتل.

راه افتادیم و رفته رفته سرعت قدم‌هایمان را تندتر کردیم. انگار که درست دیده بودم. وقتی رسیدم هتل بلافاصله رفتم سراغ لپ‌تاپ و این مکان را جستجو کردم. طبیعی بود که نشود چیز زیادی در موردش پیدا کرد. تنها اسم و قدمت آن نوشته شده بود و چند خطی از تاریخچه‌اش. مثل اینکه درست دیده بودم. ترس.

-پیشنویس-

گاهی آدم دلش می‌خواهد برگردد همان موقعی که حواسش نبوده. درست زمانیکه در های و هوی زمانه گیر کرده بود. نمی‌دانست اتفاق‌ها چطور سرنوشتی برایش رقم می‌زند. برگردد به آن روزهای ابتدای تابستان و آن لحظه‌های منگ و گیج. حتی همین شور نوشتن الان هم بهانه‌ش آن روزهاست. آدم گاهی گیر می‌کند که آیا راوی یک داستان خیالی‌ست یا دارد در روایت زندگی خودش دست و پا می‌زند. در زندگی آدم یک سری اتفاق‌ها، آدم‌ها و حتی مکان‌ها تبدیل به یک حادثه می‌شوند.

مثلاً همین اراده نوشتن در شب آخرین روزهای شهریور. همینطور الکی الکی بوی قهوه باعث شد بنویسم. عصری که داشتم در خیابان قدم می‌زدم، باز هم یک مکان همیشگی ناخودآگاه در مسیر راهم قرار گرفت. چه مکانی بهتر از قهوه فروشی! چنان بوی قهوه‌ای به کله‌ام زد که واقعا هوش از سرم برد. کنار دوستم بودم. فقط یک نفس عمیق کشیدم تا همه آن لحظه درمشامم بماند به یادگار. یا همین دیرهنگام شب که باز قهوه کشاندم به سمت نوشتن. اما انگار که تمام خاطرات 365 روز گذشته سپرده بودند به قهوه که هُلم بدهد به این سمت. البته که می‌دانم همین اسم قهوه و بوی‌اش به اندازه کافی کلیشه و حال بهم زن شده‌اند! بگذریم .

تقریباً که نه، تحقیقاً یک سال از نقطه عطف زندگی من گذشت. دوست ندارم تنزیلش دهم به ارتباطات اجتماعی و عاطفی، نه! یک نقطه عطف واقعی بود! وقتی نشستم به نوشتن، نمی‌دانستم که به شکل یک خاطره بنویسم، یک سفرنامه باشد، یا یک داستان! خاطره که تکلیفش معلوم است. حتی خودم هم حوصله دوباره خواندنش را ندارم چه برسد به شخص ثانی و ثالث! مسلماً سفرنامه هم نبوده! پس می‌ماند یک داستان تماماً رئال. ولی از آنجایی که رئالیسم را نه می‌فهمم و نه علقه‌ای به آن دارم پس مجبوم کمی فانتزی چاشنی‌اش کنم و بشود یک داستان استخوان دار.

نه می‌خواهم کلمه خرج کنم، نه هدف مضاف کردن تعداد صفحات است. می‌خواهم شروع کنم بنویسم و مرور کنم اتفاقاتی را که در حدود 1000 روزِ عجیب و غریب برای من ساختند. از آدم‌هایی که آمدند و رفتند و ماندند و فقط نتیجه شد؛ خاطره! از الآن که دارم به داستان فکر می‌کنم تعداد شخصیت زیاد خود من را هم می‌ترساند. ولی چاره چیست! همه‌مان هر روز با همین کثرت آدم‌ها سر و کار داریم و حتی متوجه ازدیاد آنها نیستیم. متاسفانه آنقدرها هم نویسنده نیستم که بتوانم اسامی واقعی را در داستان بگنجانم؛ لاجرم باید اعتراف کنم تمامی اسامی خیالی هستند، ولی اتفاقات واقعی!

”نهایت داشته‌ انسان، به نداشته‌هایش است. همین را گفت و با عصبانیت تلفن را قطع کرد. رفتارش چند روزی بود که عجیب شده بود. وسواس زیادی روی اعمال و کارهایش نداشتم ولی گاهی اوقات بی‌خبر سر می‌رسید و بدون مقدمه شروع می‌کرد به صحبت کردن در مورد یک اتفاق خیالی. با آب و تاب فراوان تعریف می‌کرد و ناگهان حرف‌اش را نیمه تمام رها می‌کرد و برمی‌گشت سرمیز کارش. این روزها دیگر برای‌ام عادی شده بود. وقتی همین دیروز پشت تلفن با صدای گرفته و کمی لرزان از اتفاق ناگواری که صبح برای‌اش حین آمدن به محل کار در ایستگاه اتوبوس افتاده بود، برای‌ام تعریف می‌کرد باز هم همان اشتیاق و البته استیصال را داشت.

”روی بدنه اتوبوس نوشته بود؛ قدر نداشته‌هایتان را بیشتر بدانید!

گفتم: منظورت چیست؟

سرش را از بین اتاقک مخصوص کارش بیرون آورد و به من نگاه کرد. سکوت. تقریباً همه کلمه‌ها را که می‌خواستم برای‌اش بگویم را قورت دادم. حوصله صحبت با او را نداشتم.

اِلما، دختر بیست و هفت‌هشت ساله‌ای بود که همین چند ماه پیش بواسطۀ نسبت خویشاوندی که با سوپروایزر داشت توانست نظر رئیس را جلب کند و به کمک همین ترفندِ حرّافی وارد بخش معماری شود؛ البته فقط به عنوان منشی. از بدو آمدنش، شروع کرده بود به صمیمیت با همکاران. در ابتدا فکر می‌کردم منظوری دارد، ولی بعد از گذشت مدتی و همصحبتی‌اش با من، متوجه شدم دختر ساده‌ای است و البته پرحرف. اولین گفتگوی من و اِلما در اتاق استراحت شرکت بود. می‌خواستم قهوۀ تلخی درست کنم و بهمراه بیسکوئیت‌هایی که در کشوی میزم داشتم به عنوان چاشت نیمروزم از خستگی‌ها دوری کنم. در حال خروج از اتاقم بودم که اِلما را دیدم. گفت: کراوات و یقه‌ات نامرتب است! می‌دانستم. تقریباً هیچوقت یاد نگرفته‌ام کراواتم را درست ببندم. از وقتی پائولا رفته، حوصله هیچ کاری را ندارم. به او لبخندی زدم و تشکر کرده‌ام که یادآوری کرده است کراواتم نامرتب است. گفت: ”امروز که داشتم می‌آمدم سرکار، پیرمردی در مترو زُل زده بود به من و چشم ازم برنمی‌داشت. وقتی پیاده شدم او هم دنبالم پیاده شد. ترسیده بودم. نمی‌دانستم باید چکار کنم. از ایستگاه بالا آمدم و با سرعت به راهم ادامه دادم. از ترس نمی‌توانستم به عقب برگردم. گفتم: چرا دنبالت بود؟ جواب داد: نمی‌دانم، لابد . . بی‌حوصله گفتم: لابد می‌خواسته تورو بکشه. نه! -–باصدای نیمه بلند خندیدم. احساس کردم از حرفم ناراحت شد. ولی برایم اهمتی نداشت. از او خداحافظی کردم و به میز کارم برگشتم.

از پاگردِ راه‌پله که بالا می‌آمدم به فکر این بودم که سسِ شامِ امشب را چه چیزی انتخاب کنم. عاشق سسِ بولونز و کاپوناتا بودم؛ البته بیشتر بولونز. پائولا هم بولونز دوست داشت ولی بدون جگر مرغ. یادم رفته بود شیشۀ مارتینی را با خودم بالا بیاورم. وسایل خرید را در آشپزخانه رها کردم و دوباره به سراغ ماشین برگشتم تا شیشه‌ای که فراموشم شده بود را پیدا کنم. حوالی ساعت 9 که می‌خواستم غذا را آماده کنم. عادت داشتم همیشه یک لیوان قبل از شام بنوشم. خوانده بودم که نظرهای متفاوتی در این باره گفته شده است. عده‌ای معتقد بودند نوشیدن کوکتل قبل از شام باعث می‌شود معده آماده خوردن شود و عده‌ای هم این نظر را داشتند که این اتفاق زیاد با مزاج‌ها سازگار نیست و باعث قهر معده از شام می‌شود. ولی بهرحال عادت 10 سالۀ من پابرجا بود و دوست داشتم این اتفاق را بیشتر اوقات تجربه کنم.

ساعت داشت نزدیک 12 می‌شد و من آماده تا امروزِ سرد و کِسل کننده را تمام کنم. رعد و برق تندی می‌زد و باران مشغول باریدن بود. وارد اتاق خواب که شدم ناگهان زنگ در به صدا درآمد. تعجب کردم. به سمت راهرو رفتم و از چشمیِ در بیرون را نگریستم. باورم نمی‌شود. با اندکی مکث در را باز کردم. ”این وقت شب اینجا چه می‌کنی؟.

انگار که ترسیده باشد، با واهمه و لرز بسیار گفت: ”چند ساعت تحملم کن بعد از آن می‌روم. قول می‌دهم.

سکوت همه جا را پر کرده بود. یک ساعت قبل بود که قهوه تلخی درست کرده بودم. تعارف کردم اگر میل دارد می‌تواند برای خودش بریزد. حواسش به من نبود. گوشی موبایلش را روی میز گذاشته بود ولی چشمانش را از آن دور نمی‌کرد. عادت داشت وقتی عصبی و پر استرس می‌شد ناخن‌های دو دستش را به هم می‌فشرد و گوشه لبش را لای دندان‌هایش لِه می‌کرد. همینطور بالای سرش ایستاده بودم تا شاید حرفی بزند. پرسیدم: ”شام خوردی؟.

جواب داد: ”نه. گرسنه نیستم.” – حالت اضطرابش بیشتر شد. مثل این بود که هر لحظه منتظر یک خبر ناگوار است. در پاورقی رومه‌ها خوانده بودم ”وقتی آدم‌ها خیره به یک نقطه زل می‌زنند و هیچ حرفی به میان نمی‌آورند، لحظات خطرناکی را دارند پشت سر می‌گذارند. آدم‌ها در این لحظات از خودآگاه خود جدا می‌شوند و دنیای موازی بسیار پُرآشوبی را زندگی می‌کنند. دنیایی که فرسنگ‌ها از ادارۀ آن دور هستند و حتی نمی‌دانند . – افکار خودم را با یک نگاه تیزش قطع کردم. بلافاصله نگاهش به گوشی موبایل خود خیره شد. انگار که کسی براییش پیامی فرستاده است. قفل گوشی را که باز کرد، متوجه شدم که دارد در توئیتر اخبار را دنبال می‌کند.

از سر پا ایستادن خسته شده بودم. ساعت تقریباً 2 شده بود و نه توانسته بودم از او سوالی بپرسم و نه می‌توانستم بخوابم. به سمت تلویزیون رفتم تا روشن‌اش کنم. با سراسیمه‌گی داد زد: ”روشن نکن! – تعجب کردم. ادامه داد: ”بگذار همین سکوت ادامه داشته باشد. نمی‌خواهم آرامشم را از دست بدهم.

تابحال این‌شکلی ندیده بودم‌اش. پُر از استرس و آشفتگی. سرشار از تلاطم و درمانده‌گی. دستانش می‌لرزید و چشمانش هی چپ و راست می‌شد. آرام و قرار نداشت. رنگ‌اش پریده بود. به سمت کاناپه رفتم و کنارش نشستم. تنها کاری که می‌توانستم در آن لحظۀ سنگین انجام دهم همین بود. صورتش را به سمت من برگرداند، دستانم را محکم در دستانش گرفت و سرش را روی شانه‌ام گذاشت. احساس کردم این مدت را عاجزانه از من می‌خواست کنارش بنشینم تا اینکار را انجام دهد.

می‌خواستم از او بپرسم که حالش بهتر شده است که بی‌مهابا پاسخ داد: ”هیچی نگو. لطفاً تا فردا صبح هیچی نگو. من دوباره سکوت کردم و چیزی نگفتم. این عادت او را می‌شناختمو سا‌ل‌هاست که این اخلاقش را می‌شناسم.

او پائولا بود. همان دختر مو مشکیِ پر هیجان، که سی‌اُمِ دسامبر 2001 من را شیفته خود کرده بود.

نوشتۀ امین هوشمند

از خواب که بیدار شدم خودم را میان سایه‌های سرگردان دیدم. نور کمی از لایه ابرهای بالای سرم به زمین خشک می‌رسید. همه آن سایه‌های سرگردان بدون اینکه جایی را ببینند دست و پا می‌زدند و از چاه‌ها عمیق رسته در گنار یکدیگر بالا می‌آمدند و به پایین سقوط می‌کردند. این تنها چیزی است که به یاد می‌آورم. مشعل و شمشیری را از کنار یکی از این چاه‌های عمیق برمی‌دارم. مشعل مرطوب است و روشن نمی‌شود. بوی روغن تندی دارد. آن را زمین می‌اندازم و به همراه شمشیر صلیب ماه که می‌درخشد راه تپه را به سمت دامنه اصلی می‌پیمایم. مارپیچ‌های زیادی را پشت سر گذاشته‌ام. هر لحظه آن سایه‌های تاریک شبح‌وار از بالای تپه سقوط می‌کنند. قلعه یک اتاق روشن دارد. از پایین تپه می‌توانم آن نقطه نورانی را ببینم. ولی همه چیز بی‌رنگ است. سایه‌ها خاکستری شده‌اند. دست و پاهای خودم را هم می‌بینم. خاکستری تیره. بی‌رنگ و بی‌حس. بدون هیچ نوری. صلیب ماه به درخشش افتاده است. ابرها کمی سبک‌تر شده‌اند و انواد تابان به زمرد روی شمشیر می‌تابند. برق عجیبی دارد و هر لحظه به شدت درخشش آن زمرد بنفش اضافه می‌شود. سایه‌های بالای تپه حالا متوجه حضور من شده‌اند. با وحشتی غیرقابل توصیف به سمت من حمله می‌کنند. صدای نفیر آنها کر کننده است. فریاد می‌کشند و دیوانه‌وار حمبه می‌کنند. چاره‌ای ندارم جز اینکه از صلیب ماه برای دفاع از خودم استفاده کنم.

بالاخره به ورودی قلعه قلعه رسیده‌ام. دروازه بزرگ سنگی با کلونی در لنگه مقابلم ایستاده است. هر طور شده باید وارد شوم. به صلیب ماه نگاه می‌کنم. می‌درخشد و من را غرق در شفافیت و ابهت خودش می‌کند. قبضه صلیب ماه را می‌گیرم و درست در مقابل دروازه به زمین می‌کوبم. روشنایی درون قلعه خاموش می‌شود. انگاه متوجه حضوری در کنارم شده‌ام. باد ملایمی می‌وزد خلنگزارهای تپه را به رقص می‌اندازد. همه جا ساکت شده و اثری از اشباح خاکستری نیست. اثری از هیچ هیچ کس و هیچ چیزی نیست. تنها، در مقابلم دروازه سنگی نیمه بازی ایستاده‌ام. از دروازه که عبور می‌کنم دوباره آن تک اتاق روشن روبروی من روشن است. با قدم‌هایی شمرده دور اتاق را می‌گردم و وارد آن می شود. وسط اتاق یک حلقه روی زمین افتاده است. به اندازه خورشید می‌درخشد. به جذابیت زهره من را مسحور می‌کند. جاذبه عجیبی وادارم می‌کند نگهش دارم.

بیدار که می‌شوم صلیب ماه به تخت تکیه داده و آن شئی سنگین در دستم است. مشتم را که باز می‌کنم اشباخ خاکستری به سمت من حمله می‌کنند. با صدای جیغ بلندی در خواب، بیدار می‌شوم.

همه داشته‌‌های انسان، به نداشته‌هایش است.»

همین را گفت و با عصبانیت تلفن را قطع کرد. رفتارش چند روزی بود که عجیب شده بود. وسواس زیادی روی رفتارش نداشتم ولی گاهی بی‌خبر سر می‌رسید و بدون مقدمه شروع می‌کرد به صحبت کردن در مورد یک اتفاق خیالی. با هیجان تعریف می‌کرد و ناگهان حرف‌اش را نیمه تمام می‌ماند و برمی‌گشت سرمیزش. این روزها دیگر برای‌ام عادی شده بود. وقتی همین دیروز پشت تلفن با صدای گرفته و لرزان اتفاق ناگواری که صبح برای‌اش موقع آمدن به محل کار در ایستگاه اتوبوس افتاده بود، تعریف می‌کرد باز هم همان اشتیاق و سراسیمه‌گی را داشت.

روی بدنه اتوبوس نوشته بود؛ قدر نداشته‌هایتان را بیشتر بدانید!»

بهش گفتم: منظورت چیه؟

سرش را از بین پارتیشن بیرون آورد و به من نگاه کرد. سکوت. تقریباً همه کلمه‌هایی را که می‌خواستم بگویم را قورت دادم. حوصله صحبت با او را نداشتم.هیچوقت یاد نگرفته‌ام کراواتم را درست ببندم. از وقتی پائولا رفته، حوصله هیچ کاری را ندارم. گفت: امروز که داشتم می‌اومدم سرکار، یه پیرمرد تو مترو زُل زده بود به من و چشم ازم برنمی‌داشت. وقتی پیاده شدم اون هم دنبالم پیاده شد. ترسیده بودم. ننمی‌دونستم باید چکار کنم. از ایستگاه بیرون اومدم و با سرعت به سمت دیگه خیابون رفتم. از ترس نمی‌تونستم به عقب برگردم.»

گفتم: چرا دنبالت بود؟

نمی‌دانم، لابد .

بی‌حوصله گفتم: لابد می‌خواسته تورو بکشه.

نه!

باصدای نیمه بلندی خندیدم. احساس کردم از حرفم ناراحت شد. ولی برایم اهمتی نداشت. از او خداحافظی کردم و به میز کارم برگشتم.

ساعت داشت نزدیک نیمه شب می‌شد و من آماده تا امروزِ سرد و کِسل کننده را تمام کنم. رعد و برق تندی می‌زد و باران مشغول باریدن بود. وارد اتاق خواب که شدم ناگهان زنگ در به صدا درآمد. تعجب کردم. به سمت راهرو رفتم و از چشمیِ در بیرون را پاییدم. باورم نمی‌شود. با کمی مکث در را باز کردم. این وقت شب اینجا چیکار می‌کنی؟»

انگار که ترسیده باشد، با ترس و لرز گفت: چند ساعت تحملم کن بعد از آن میرم. قول می‌دهم.»

سکوت.

یک ساعت قبل بود که قهوه درست کرده بودم. تعارف کردم اگر دوست دارد می‌تواند برای خودش بریزد. حواسش به من نبود. گوشی موبایلش را روی میز گذاشته بود ولی چشمانش را از آن دور نمی‌کرد. عادت داشت وقتی عصبی می‌شد ناخن‌های دو دستش را به هم می‌فشرد و گوشه لبش را لای دندان‌هایش لِه می‌کرد. همینطور بالای سرش ایستاده بودم تا شاید حرفی بزند. پرسیدم: ”شام خوردی؟.

جواب داد: نه. گرسنه نیستم.»

اضطرابش بیشتر شد. مثل این که منتظر یک خبر بد باشد. در پاورقی رومه‌ها خوانده بودم وقتی آدم‌ها خیره به یک نقطه زل می‌زنند و هیچ حرفی به زبان نمی‌آورند، لحظات خطرناکی را دارند پشت سر می‌گذارند. آدم‌ها در این شرایط از خودآگاه خودشان کنده می‌شوند و دنیای موازی بسیار پر آشوبی را سپری می‌کنند. دنیایی که فرسنگ‌ها از اداره آن دور هستند و حتی نمی‌دانند .

صدای داخل سرم را با نگاه تیزش قطع کرد. بلافاصله به گوشی موبایل خیره شد. انگار که کسی برایش پیامی فرستاده. گوشی را که برداشت، متوجه شدم در توئیتر اخبار را دنبال می‌کند.

از سر پا ایستادن خسته بودم. ساعت تقریباً 2 شده بود و نه توانسته بودم از او سوالی بپرسم و نه می‌توانستم بخوابم. به سمت تلویزیون رفتم تا روشن‌اش کنم. با سراسیمه‌گی داد زد: ”روشن نکن!

تعجب کردم. ادامه داد: بذار همین سکوت ادامه داشته باشه.»

تابحال این‌شکلی ندیده بودم‌اش. دستانش می‌لرزید و چشمانش این سو آن سو می‌شد. آرام و قرار نداشت. رنگ‌اش پریده بود. به سمت کاناپه رفتم و کنارش نشستم. تنها کاری که می‌توانستم در آن لحظه انجام دهم. صورتش را به سمت من برگرداند، دستانم را محکم در دستانش گرفت و سرش را روی شانه‌ام گذاشت. احساس کردم این مدت را عاجزانه از من می‌خواست کنارش بنشینم تا اینکار را بکند.

می‌خواستم از او بپرسم که حالش بهتر شده که زودتر گفت: هیچی نگو. لطفاً تا فردا صبح هیچی نگو.» من دوباره سکوت کردم و چیزی نگفتم. این عادت او را می‌شناختم. او پائولا بود.